Rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Sieniawa archidiecezji przemyskiej.

Sieniawa została założona pod koniec XVII wieku, na części gruntów wsi Dybków. Zachodnie tereny wsi przeznaczono pod wtórne rozmieszczenie dla potrzeb miasta, adaptując równocześnie obiekty użyteczności publicznej (kościół, cerkiew, szkołę) do sprawowania funkcji w całym zespole.

W 1569 r. Jan Kostka, wojewoda sandomierski poprzez małżeństwo z Zofią Odrowążówną  wszedł w posiadanie wsi Dybków. Dwa lata później, w 1571 r. Kostkowie ufundowali drewniany kościół i przyczynili się do powstania parafii. W 1624 r. ziemie jarosławskie w tym również Dybków znacznie ucierpiały wskutek najazdu Tatarów. Zniszczono wówczas we wsi m.in. kościół. Drewniana świątynia  pw. św. Jana Chrzciciela odbudowana w roku 1629 funkcjonowała w niezmienionym stanie do roku 1747.

W 1747 r. z uwagi na zły stan techniczny przystąpiono do przebudowy kościoła na obiekt murowany. Świątynia została konsekrowana w 1754 r. przez ks. bpa Wacława Sierakowskiego.

Ozdobą Sieniawy była druga świątynia, zbudowana okazale z cegieł  w połowie XVIII wieku w miejsce dawnej drewnianej, ufundowanej przez Mikołaja Hieronima Sieniawskiego. Do kościoła przybudowano klasztor Dominikanów Obserwantów  św. Ludwika Bertranda.

Pierwsze źródłowe przekazy rozpoczynające historię kościoła i klasztoru Dominikanów  w Sieniawie pochodzą z 1673 r.

3 maja 1673 r. nastąpiła inskrypcja kamienia węgielnego, położonego pod drewnianą świątynie. Budowę kościoła i klasztoru ukończono w 1679 r. W 1682 r. miała miejsce konsekracja drewnianego kościoła p.w. Wniebowzięcia Matki Boskiej i klasztoru dla OO. Dominikanów. Aktu poświęcenia dokonał ks. dr Tomasz Porębski, dziekan leżajski w obecności Franciszka Węglowskiego administratora dóbr sieniawskich.

W pierwszej połowie XVIII wieku wybudowano nowy kościół  murowany dla OO. Dominikanów, zgodnie z dawno daną obietnicą Mikołaja Sieniawskiego.

W 1719 r. Giovanni Spazio sporządził projekt kościoła. W następnych kilku latach prace budowlane posuwały się dość żywo. Począwszy od 1726 r. tempo prac upadło, gdyż poumierali kolejno: Adam Sieniawski, Giovanni Spazio oraz Elżbieta Sieniawska.

Około 1731 r. prace jednak ruszyły dalej i prowadził je Karol Mayer, wykonując przesklepienie kościoła. W 1749 r. zawarto kontrakt z architektem Franciszkiem Capponim na dokończenie tej budowli. Wznoszenie kościoła zakończono  w 1751 r. Natomiast  w trzy lata później (1754 r.) zakończono prace przy przebudowie klasztoru z drewnianego na murowany. Świątynia poświęcona została w roku 1745, a konsekracji dokonał ks. bp sufragan przemyski Jakub Glazer dnia 10 września 1890 r.

W 1777 r. spłonął kościół parafialny pw. Św. Jana Chrzciciela, świątynie odbudowano niebawem staraniem wojewody Augusta Czartoryskiego.

W tym okresie rząd austriacki dokonywał kasacji wielu zakonów, grabiąc ich majątek. W 1778 r. skasowano klasztor Dominikanów, przenosząc zakonników do nowo utworzonego konwentu w Jarosławiu. Równocześnie świątynię poklasztorną władze austriackie zamieniły na parafialną, zaś kościół pw. Św. Jana Chrzciciela na cerkiew greko-katolicką. Z tegoż urzędowania 20 grudnia 1788 r. parafia rzymskokatolicka została przeniesiona z kościoła pw. Św. Jana Chrzciciela do obecnego kościoła poklasztornego pw. Wniebowzięcia NMP opróżnionego po kasacji oo. Dominikanów.

Zespół klasztorny Dominikanów Obserwantów z lat 1719–1751, zniszczony podczas I wojny światowej, odbudowany w latach 1918–1923 pełni obecnie funkcję parafii rzymsko-katolickiej. Dawny klasztor obecnie użytkowany jest jako plebania.

Kościół ustawiony według kierunku wschód – wejście główne, zachód – prezbiterium. Zbudowany z cegły, dach kościoła dwuspadowy, konstrukcja drewniana, pokryty blachą miedzianą w 2003–2004 r. Na szczycie dachu znajduje się wieża drewniana okuta blachą miedzianą. Na wysokości prezbiterium po obydwu stronach znajdują się pomieszczenia wykorzystywane jako zakrystia boczna i zakrystia  główna z której prowadzą drzwi do pomieszczenia dla ministrantów i magazynku. Z kościołem złączony jest budynek plebani (dawny zespół klasztorny oo. dominikanów).

Długość zewnętrzna kościoła 37,5 m, szerokość naw krzyżowych 25,5 m, szerokość nawy głównej wynosi 14,1 m, natomiast wysokość murów 22 m. Wysokość dachu 7,5 m, zaś wysokość wieży na której jest sygnaturka wynosi 12,5 m. Razem wysokość od podłogi  kościoła do szczytu krzyża 42 m.

Do kościoła prowadzą dwa wejścia: główne przez dębowe drzwi w ścianie wschodniej, drugie przez korytarz łączący budynek kościoła i plebani. W ścianie wschodniej kościoła znajdują się wnęki z figurkami: Pana Jezusa, Matki Bożej oraz bł. Augusta Czartoryskiego. Jedna wnęka jest pusta.

Na kościele umieszczone są trzy krzyże:

krzyż metalowy, pozłacany (złoto zebrano wśród wiernych) wieńczy wieżę kościelną;

krzyż metalowy umieszczony jest na frontonie kościoła;

mały murowany nad wejściem głównym do kościoła.

Źródło: Parafia Sieniawa