OJCIEC ŚWIĘTY JAN PAWEŁ II

Najwybitniejszemu w dziejach Polakowi w uznaniu szczególnych zasług dla ludzkości, kultury chrześcijańskiej i narodu polskiego Rada Miejska w Sieniawie nadała tytuł Honorowego Obywatela Miasta i Gminy Sieniawa Uchwałą nr XII/137/00 z dnia 28 kwietnia 2000 r.

 

Ojciec Święty Jan Paweł II

Ojciec Święty Jan Paweł II – Karol Józef Wojtyła ur. 18 maja 1920 r. w Wadowicach; filozof, człowiek kultury i sztuki, poeta i aktor, miłośnik gór, człowiek pokoju i dialogu. Wybrany na Tron Piotrowy 16 października 1978 r., pontyfikat 22 X 1978 – 2 IV 2005; pochowany w Grotach Watykańskich, błogosławiony, beatyfikowany 1 maja 2011 r. przez Benedyka XVI. Jego proces beatyfikacyjny był jednym z najkrótszych w historii Kościoła, rozpoczął się miesiąc po pogrzebie, a zakończył się sześć lat po śmierci, zaś proces kanonizacyjny zakończył się trzy lata po beatyfikacji, dziewięć lat po śmierci.

 

JAN PAWEŁ II – NOTA BIOGRAFICZNA (Biografia Jana Pawła II – Centrum Myśli Jana Pawła II (centrumjp2.pl) )

 

Akt nadania

Imię Ojca Świętego Jana Pawła II nosi Szkoła Podstawowa w Czerwonej Woli.

Na placu przy kościele pw. Nawiedzenia NMP w Sieniawie stoi pomnik Jana Pawła II. Na frontowej ścianie postumentu, w półokrągło zwieńczonej płycinie widnieje herb papieski, napisy: „JAN PAWEŁ II PAPIEŻ" oraz „Otwórzcie drzwi Chrystusowi". Stojąca na postumencie figura przedstawia Jana Pawła II z uniesioną prawą ręka w geście błogosławieństwa. Papież w lewej ręce trzyma pastorał z charakterystycznie wygiętym ramieniem krzyża. Pomnik został postawiony w 2005 roku.


 

 

 

PROF. KAZIMIERZ KUŚNIERZ

Rada Miejska w Sieniawie nadała tytuł Honorowego Obywatela Miasta i Gminy Sieniawa Kazimierzowi Kuśnierzowi Uchwałą nr IX/85/07 z dnia 16 czerwca 2007 r. jako wyraz najwyższego wyróżnienia i uznania za prace badawcze nad historią i architekturą miasta Sieniawy oraz autorstwo wielu cennych rozpraw i artykułów, a w szczególności monografii przestrzennej miasta jako jednego z nielicznych dzieł wzorcowych dla tego typu opracowań.

 

Kazumierz Kuśnierz

Prof. dr hab. inż. arch. Kazimierz Kuśnierz urodził się w Krakowie w 1948 roku. W latach 1962-1966 uczęszczał do V Liceum Ogólnokształcącego im. Augusta Witkowskiego w Krakowie. W latach 1966-1971 był studentem Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej, który ukończył pracą dyplomową pod kierunkiem Prof. Andrzeja Skoczka. Po studiach w latach 1971-1973 pracował w Biurze Projektów Służby Zdrowia Oddział w Krakowie w charakterze asystenta projektanta. W 1973 rozpoczął pracę na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej, w Instytucie Historii Architektury i Konserwacji Zabytków.

 

W 1974 roku po ukończeniu stażu uzyskał stanowisko asystenta naukowo-dydaktycznego, a w 1975 starszego asystenta. W 1977 r. ukończył dwuletnie Podyplomowe Studium Konserwacji Zabytków Architektury i Urbanistyki przy IHA i KZ Wydziału Architektury PK. W latach 1977-1978 ukończył Studium Pedagogiczne dla Nauczycieli Akademickich przy PK oraz Podyplomowe Studium Wiedzy Społecznej i Politycznej dla nauczycieli akademickich w PK. W latach 1977-1980 pracował dodatkowo w Miejskim Biurze Projektów w Krakowie, w Pracowni Konserwatorsko-Badawczej w charakterze specjalisty.

Równocześnie pracował w Rejonowym Zespole Usług Projektowych w Myślenicach, gdzie wykonał ponad sto projektów realizacyjnych. W 1982 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych i nominację na stanowisko adiunkta naukowo-dydaktycznego. W latach 1987-1991 sprawował funkcję wicedyrektora Instytutu HA i KZ ds. naukowych. W 1991 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych. W 1992 roku objął funkcję kierownika Zespołu Rozwoju Budowy Miast, a w 1993 roku kierownika Zakładu Historii Architektury, Urbanistyki i Sztuki Powszechnej. W 1991 r. uzyskał status rzeczoznawcy Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków w Warszawie, a w 1993 roku status rzeczoznawcy Ministra Kultury i Sztuki (ob. Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego). Od 1993 do 2011 roku był wiceprezesem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków w Warszawie (pięć kadencji). Od 2003 roku redaktor naczelny periodyku naukowego Wiadomości Konserwatorskie. W 1994 r. w wyniku konkursu uzyskał nominację na stanowisko profesora nadzwyczajnego PK. W 1995 r. objął funkcję dyrektora Instytutu HA i KZ (do 1999). W 1999 r. uzyskał nominację na stanowisko profesora nadzwyczajnego PK (II mianowanie). W tym roku też uzyskał tytuł profesora nauk technicznych oraz w objął funkcję prodziekana Wydziału Architektury PK ds. naukowych. W roku 2000 objął kierownictwo Katedry Historii Architektury, Urbanistyki i Sztuki Powszechnej w Instytucie HA i KZ WA PK. W 2002 roku został prodziekanem Wydziału Architektury PK ds. naukowych na drugą kadencję. W 2004 roku w wyniku konkursu został nominowany na stanowisko profesora zwyczajnego na Wydziale Architektury PK.

Od 1 września 2012 roku ponownie prodziekan Wydziału Architektury PK ds. naukowych. W roku 2012 został także powołany w skład Głównej Komisji Konserwatorskiej przy Generalnym Konserwatorze Zabytków.

Specjalizuje się w problematyce historii architektury i urbanistyki, w ochronie zabytków i krajobrazu kulturowego. Jest autorem 8 książek, około 200 publikacji, opracowań badawczych, recenzji oraz projektów. Był promotorem siedmiu przewodów doktorskich. Prowadził wykłady na Podyplomowych Studiach Ochrony Dziedzictwa Kulturowego Politechniki Warszawskiej; na Podyplomowym Studium Konserwacji, Kształtowania Architektury i Aranżacji Wnętrz Obiektów Sakralnych oraz Podyplomowym Studium Planowania Przestrzennego. Otrzymał wiele nagród i odznaczeń, m.in.

 

Akt nadania

  • Honorową Odznakę Politechniki Krakowskiej;
  • Nagrody JM Rektora PK za działalność naukową;
  • Złotą Odznakę Ministra Kultury za Opiekę nad Zabytkami;
  • Medal Komisji Edukacji Narodowej;
  • Złoty Krzyż Zasługi;
  • Medal im. Króla Stanisława Leszczyńskiego za zasługi dla kultury polskiej;
  • Nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego;
  • Srebrny Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis.



Kazimierz Kuśnierz poza działalnością naukową, badawczą i dydaktyczną był także autorem i współautorem szeregu dokumentacji projektowych. Wykonał m.in. Projekt rewaloryzacji budynku Sokoła w Sieniawie (współautorzy: D. Kuśnierz-Krupa, M. Krupa, Ł. Wesołowski), 2008.

W swym dorobku naukowym posiada 8 publikacji książkowych, ponad 200 artykułów naukowych związanych z problematyką historii architektury i urbanistyki oraz ochrony zabytków, ponad 300 opracowań studialno-badawczych i ekspertyz konserwatorskich. Związane z naszym miastem:

Sieniawa. Założenie rezydencjonalne Sieniawskich. Rozwój przestrzenny w XVII oraz XVIII wieku, Wyd. KAW Rzeszów, 1984;

Sieniawa. Historia rozwoju przestrzennego, Wyd. Naukowe KHA, U i SzP WA PK, Kraków 2001.

 

Profesor Kuśnierz od dekad interesował się Sieniawą, jej kulturą, historią i architekturą, a w literaturze naukowej dał się poznać jako badacz utalentowany i dociekliwy. Druga z wymienionych pozycji jest cenną pozycją naukową na rynku wydawniczym. Ukazuje w sposób klasyczny dzieje rozwoju zabytkowego miasta, rejestruje też przeobrażenia tego ośrodka przez 20 lat od napisania pierwszej monografii miasta Sieniawa, a więc w okresie ważnych przemian, rewaloryzacji i modernizacji, wprowadzających miasto w wiek XXI.

 

Inne ważniejsze publikacje związane z Sieniawą:

Sieniawa. Rozwój przestrzenny oraz założenia ochrony konserwatorskiej, w: Teka Komisji Urbanistyki i Architektury PAN O. Kraków (dalej: Teka KUiA), T.XII,1978, s. 53 - 62.

 

 

DR N MED. PŁK STANISŁAW CZYRNY

Podczas uroczystej sesji Rady Miejskiej w Sieniawie 17 lipca 2010 r. dr Stanisław Czyrny otrzymał pośmiertnie tytuł Honorowego Obywatela Miasta i Gminy Sieniawa w uznaniu wybitnych zasług za podejmowanie wielu działań i inicjatyw na rzecz rozwoju miasta i gminy. Jego imieniem nazwana została także ulica prowadząca do stadionu miejskiego, na którego trybunach zasiadał jako kibic sieniawskiego „Sokoła”. Uchwała nadająca tytuł Honorowego obywatela to: Uchwala Nr XLVII.472.10.

 

Stanisław Czyrny

Dr n med. płk Stanisław Czyrny – lekarz-ortopeda, przewodniczący Rady Miejskiej w Sieniawie w kadencji 2006-2010, intelektualista, miłośnik sztuki, a nade wszystko teatru. Zmarł 23 kwietnia 2010 r.

 

Wspomnienie postaci dra Stanisława Czyrnego

Kazimierz Kuśnierz „Wiadomości Konserwatorskie” 27/2010

„Każdego dnia odchodzą od nas wybitni konserwatorzy zabytków oraz osoby mające znaczący wkład w ideę ochrony dziedzictwa narodowego. W kolumnie tej wspominamy tych najważniejszych, którzy znani byli w całej Polsce ze swych dokonań. Nie wspominaliśmy dotychczas o tych mniej znanych, których działalność na rzecz „swoich ojczyzn” była równie znacząca i ważna. Takich patriotów rodzinnej ziemi zapewne jest wielu, choć są bezimienni. Ich przykładem jest Stanisław Czyrny, pułkownik, dr nauk medycznych, wybitny chirurg. Urodził się w Sieniawie nad Sanem, gdzie spędził młodość. Stąd wyruszył w „wielki świat” wykazując wybitne zdolności, wiedzę i mądrość. Ukończył z wyróżnieniem Wojskową Akademię Medyczną w Łodzi. Pracę zawodową rozpoczął w Klinice Wojskowej w Warszawie. Tutaj współpracując z wybitnymi ortopedami osiągnął II stopień specjalizacji. Obronił pracę doktorską, opracował szereg publikacji naukowych. W 1975 roku uczestniczył w misji pokojowej ONZ na Bliskim Wschodzie, za co otrzymał Medal Sił Pokojowych ONZ. W następnych latach był ordynatorem Oddziału Ortopedii Szpitala Wojskowego w Krakowie oraz założycielem oddziału ortopedii Szpitala Wojewódzkiego św. Łazarza w Tarnowie.

 

Akt nadania

Około 20 lat temu powrócił w rodzinne strony – do Sieniawy. Będąc już na emeryturze wojskowej rozwinął tutaj działalność jako niezwykle zaangażowany samorządowiec. Został wybrany przewodniczącym Rady Miejskiej. Ta zaszczytna funkcja dała Mu szerokie możliwości wprowadzania Sieniawy w XXI wiek jako historycznego miasta Sieniawskich i Czartoryskich z szeregiem obiektów i zespołów zabytkowych ważnych dla kultury narodowej. Zabytki te były przeważnie w złym stanie – jako pozostałości niechlubnego okresu Polski Ludowej. Nadrzędnym celem dra Czyrnego było odzyskanie cennego krajobrazu kulturowego miasta, w czym znalazł sprzymierzeńców w postaci członków Rady Miejskiej, a przede wszystkim burmistrza Miasta i Gminy Sieniawa Adama Wosia.

 

W klimacie wzajemnej współpracy zmierzającej do rewaloryzacji zabytków Sieniawy podjął wiele inwestycji konserwatorskich, z których część została już ukończona. Sieniawa posiada wspaniały zespół pałacowo-ogrodowy, odrestaurowany ratusz z przygotowanym projektem konserwatorskim odtworzenia wieży zegarowej, projekt odbudowy południowej pierzei rynku (tzw. Planty), odrestaurowany i częściowo zrekonstruowany budynek „Sokoła”, stanowiący południową „bramę” do miasta. Miał też plany ratowania reliktów bastionów południowych dawnej twierdzy Sieniawskich z około połowy XVII wieku, odbudowy 17-osiowego spichlerza na Augustynowie przy dawnym porcie i stoczni rzecznej nad Sanem. Tych zamierzeń związanych z dziedzictwem kulturowym Sieniawy było znacznie więcej. Ich realizację przerwała ciężka choroba. Stanisław Czyrny zmarł 23 kwietnia 2010 roku. Spoczął na cmentarzu w swoim rodzinnym mieście w trzy dni później.

Dr Stanisław Czyrny był wspaniałym człowiekiem czynu, wybitnym lekarzem, ale też wielkim intelektualistą, umiejącym docenić wartości kulturowe swojej ojczyzny. Dzisiejsza Sieniawa zawdzięcza mu bardzo wiele, tak jak kultura narodowa”.

 

 

KAZIMIERZ MICHALSKI

Rada Miejska w Sieniawie nadała pośmiertnie tytuł Honorowego Obywatela Miasta i Gminy Sieniawa Kazimierzowi Michalskiemu Uchwałą nr XXXI/292/2013 z dnia 29 czerwca 2013 roku jako wyraz najwyższego wyróżnienia i uznania.

 

Kazimierz Michalski

Kazimierz Michalski urodził się 27 lutego 1908 r. w Sieniawie. Tutaj uczęszczał do Szkoły Powszechnej i tu spędził lata dzieciństwa. Następnie ukończył cesarsko-królewskie gimnazjum wyższe w Jarosławiu, w murach którego mieści się obecnie I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Jarosławiu.

 

Po złożeniu matury w roku 1928 podjął studia na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza, po ukończeniu których i po odbyciu aplikacji został sędzią Sądu Grodzkiego w Mościskach k/Przemyśla (obecnie Ukraina).

W roku 1934 zawarł związek małżeński z Janiną, Zofią z Ruebenbauerów. Trzy lata później na świat przyszedł ich syn - Andrzej. Przed samą wojną Kazimierz Michalski otrzymał nominację na sędziego w Jarosławiu, ale nie zdążył jej odebrać. Niestety, wojna odcisnęła swe brutalne piętno na życiu Pana Kazimierza oraz jego rodziny. W 1940 r. rodzina Michalskich została zatrzymana przez NKWD. Decyzją władz sowieckich, pan Kazimierz wywieziony został do Kazachstanu, zaś jego żona z synkiem trafiła na Daleki Wschód, aż do Indii. Nie widzieli się 7 lat. Spotkali się dopiero w Teheranie, gdzie pan Kazimierz dotarł wraz z armią Andersa.

Kazimierz Michalski służył w pułku artylerii przeciwlotniczej II Korpusu Gen. Andersa, walcząc w Palestynie, Libanie, we Włoszech pod Monte Cassino i Piedimonte. W 1953 r. wraz z rodziną osiedlił się w Oksfordzie. Mimo że był z wykształcenia prawnikiem, musiał pracować między innymi jako portier i hydraulik. Następnie zdobył posadę urzędnika w wydziale zagranicznym w Blackwells, pracując tam 10 lat. Miał wówczas możliwość wykorzystania swojej znajomości języków obcych: czeskiego, niemieckiego, rosyjskiego, angielskiego, a także rodzimego polskiego. Dzięki pracownikowi Oksfordzkiej Biblioteki Bodleian zdobył pracę w Uniwersyteckiej Bibliotece Prawnej, Bodleian Law, gdzie pracował 12 lat. W roku 1976 przeszedł na emeryturę. Mieszkał w Oksfordzie.

 

Akt nadania

W Sieniawie chciał spędzić jesień swojego życia. Marzył o tym, aby Sieniawa ponownie stała się jego Miastem. I trudno się temu dziwić, gdyż tutaj urodził się, tutaj spędził dzieciństwo, stąd wyruszył w świat, by po wielu, wielu latach powrócić do miejsca, gdzie "wszystko się zaczęło". W swoich wspomnieniach nawiązywał do wzniosłych, patriotycznych tradycji sieniawskiego „Sokoła". Z nostalgią wspominał czasy, kiedy sam, jako piłkarz bronił barw sieniawskiej drużyny. Pan Kazimierz do tego stopnia umiłował swe rodzinne miasto, że postanowił mu pozostawić dorobek niemal całego swojego długiego życia. W szczególny sposób umiłował naszą sieniawską młodzież, z którą chętnie spotykał się i której przekazywał, jako świadek, niezakłamaną prawdę o okupacji i tragicznych losach tych, którzy trafili w tryby i mechanizmy zła i śmierci.

 

11 kwietnia 2012 roku, w atmosferze wyciszenia, modlitwy i głębokiego wzruszenia, w wieku 104 lat zakończył swoją ziemską wędrówkę. Uroczystości pogrzebowe miały miejsce 21 kwietnia br. w Sieniawie. W czasie mszy św. pogrzebowej w kościele pw. Wniebowzięcia ks. proboszcz Jan Grzywacz w okolicznościowej homilii przedstawiającej bogatą biografię p. Michalskiego powiedział m.in. „że powrót do swych korzeni zapewniła mu Matka Boża Tuchowska, której cudowny obraz zabrała z domu żona Janina w momencie wywózki na Sybir. Obraz ten wędrował z rodziną Michalskich w czasie wojennej tułaczki do Kazachstanu i powrót okrężną drogą przez Indie do Anglii, a z Anglii powrócił do Sieniawy. Zdobi ołtarz naszej świątyni, gdzie został przekazany przez śp. Kazimierza”. Dokładnie 12 kwietnia 2013 r. w pierwszą rocznicę śmierci odbyły się uroczystości z honorami wojskowymi w Warszawie. Rozpoczęły się mszą świętą w intencji zmarłego w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie, którą koncelebrowali ks. proboszcz Jan Grzywacz, ks. prałat Franciszek Rząsa z Jarosławia oraz kapelan katedry, ks. Maciej. Homilię wygłosił ks. Jan Grzywacz. Wspominał w niej zmarłego, mówił o jego trudnej drodze życiowej i niezłomnej postawie. Na zakończenie mszy św. pana Kazimierza wspominał wybitny historyk brytyjski, prof. Norman Davies, który był jego sąsiadem w Oksfordzie.

O tym jak bardzo K. Michalski był przywiązany do swoich korzeni i jak cenił sobie miejsce swojego dzieciństwa i wczesnej młodości świadczy Jego ostatnia wola. Ogromna wiedza, mądrość, poczucie godności osobistej połączone ze szlachetnością serca czyniło Go wielkim człowiekiem. Wierzył, że tylko dobrze wykształcone młode pokolenie kształtować będzie świat i przyszłe życie na ziemi, dlatego nie szczędził grosza na pomoc materialną uczącej się młodzieży. Zapisem testamentowym znaczną część swojego majątku przeznaczył dla placówek, w których zdobywał wiedzę i kształtował swoją osobowość.

Pozostawił młodzieży przesłanie: „Wiedza to drogocenny skarb, którego nikt człowiekowi nie zdoła odebrać, który w sprzyjających okolicznościach może wydać plon stokrotny". Od 10 lat uzdolniona młodzież sieniawskiej szkoły otrzymuje za wybitne osiągnięcia w nauce stypendium im. K. Michalskiego.

 

 

DARIUSZ MICHALSKI

Rada Miejska w Sieniawie nadała pośmiertnie tytuł Honorowego Obywatela Miasta i Gminy Sieniawa Dariuszowi Michalskiemu Uchwałą nr XXIX/181/17 z dnia 31 sierpnia 2017 r. jako wyraz najwyższego wyróżnienia i uznania.

 

Dariusz Michalski

Dariusz Michalski urodził się 9 lipca 1942 roku w Sieniawie. Tutaj też uczęszczał do Szkoły Podstawowej, po jej ukończeniu rozpoczął naukę w Technikum Leśnym w Krasiczynie. W 1961 r. po ukończeniu Technikum podjął pracę w Nadleśnictwie Sieniawa jako podleśniczy. Następnie ukończył studium nauczycielskie w Katowicach na kierunku wychowanie fizyczne z biologią i od 1 września 1965 roku rozpoczął pracę w Szkole Podstawowej w Majdanie Królewskim na stanowisku nauczyciela. W latach 1967–1971 uczył w Szkole Podstawowej w Wylewie. Od 1 września 1971 r. był nauczycielem Liceum Ogólnokształcącego w Sieniawie, a od 1976 roku do czasu przejścia na emeryturę związany był z oświatą w Szkole Podstawowej w Sieniawie. W 1976 r. ukończył na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie kurs trenerów II klasy piłki siatkowej.

 

W pracy z młodzieżą Szkoły Podstawowej w Sieniawie odnosił liczne i znaczące sukcesy na szczeblu międzyszkolnym, wojewódzkim, a także Makroregionu Małopolska. I tak:

  • w roku 1978 na Wojewódzkiej Zimowej Olimpiadzie Młodzieży „Sztafeta Olimpijska Moskwa 80” dziewczęta w „Błękitnej Sztafecie” zajęły I miejsce w województwie, zwycięstwo odnieśli również chłopcy zdobywając mistrzostwo województwa w „Złotym Krążku”, zajęli oni również III miejsce w jeździe szybkiej na dystansie 500 m.
  • w roku 1979 na Wojewódzkich Igrzyskach Zimowych młodzież ze Szkoły Podstawowej w Sieniawie wygrywa wszystkie konkurencje łyżwiarskie zajmując odpowiednio:
  • I miejsce w jeździe szybkiej dziewcząt,
  • I miejsce jeździe szybkiej chłopców,
  • I miejsce w „Błękitnej Sztafecie” dziewcząt,
  • I miejsce w „Złotym Krążku” chłopców,
  • w latach 1980-1984 uczniowie Szkoły Podstawowej w Sieniawie zajmują I miejsca w konkursie „Sport dla każdego”,
  • w roku 1983 drużyna piłki nożnej chłopców zajmuje I miejsce w województwie i reprezentuje województwo przemyskie w mistrzostwach Makroregionu Małopolska zajmując II miejsce
  • w roku szkolnym 1988/89 drużyna siatkarska zajmuje I miejsce w województwie i reprezentuje województwo w rozgrywkach wyższego szczebla,
  • w roku szkolnym 1988/1989 w piłce ręcznej dziewczęta Szkoły Podstawowej w Sieniawie prowadzone przez Dariusza Michalskiego zajmują II miejsce w województwie,

Bardzo dużo pracował z uczniami poza lekcjami wychowania fizycznego, szczególnie z młodzieżą uzdolnioną sportowo w ramach zajęć Szkolnego Koła Sportowego oraz zajęć rekreacyjno – sportowych. W okresach zimowych był inicjatorem budowy lodowiska na boisku przyszkolnym. Lodowisko czynne było od połowy grudnia do końca lutego, budowane i konserwowane przez młodzież czynem społecznym. Z lodowiska tego mogła korzystać nie tylko młodzież szkolna ale również mieszkańcy Miasta i Gminy.

Za wysokie osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej uhonorowany został licznymi wyróżnieniami i nagrodami:

  • Nagrodą Kuratora Oświaty i Wychowania – 1972 r.
  • Nagrodą Kuratora Oświaty i Wychowania – 1976 r.
  • Złotą Odznaką Honorową Ludowych Zespołów Sportowych – 1978 r.
  • Złotą odznaką za zasługi w sporcie szkolnym – 1979 r.
  • Srebrnym Krzyżem Zasługi – 1979 r.
  • Odznaką 30-lecia Szkolnego Związku Sportowego – 1982 r.
  • Medalem „Serce za pracę” – 1981 r.
  • Złotą Odznaką Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej – 1981 r.
  • tytułem Zasłużony dla Województwa Przemyskiego – 1983 r.
  • Nagrodą Specjalną Ministra Oświaty i Wychowania – 1984 r.
  • Złotym Krzyżem Zasługi – 1986 r.
  • Medalem za zasługi w „Rozwoju Sportu Szkolnego” – 1987 r.
  • Medalem Komisji Edukacji Narodowej – 1991 r.
  • Złotą Odznaką Honorową Polskiego Związku Piłki Siatkowej – 1992 r.

 

Dariusz Michalski zaangażowany był w działalność Ludowego Zespołu Sportowego, którego był trenerem od 1962 r. Drużyna piłkarska rozpoczęła rozgrywki od klasy W – zwanej wiejską. Następnie poprze klasy C i B w roku 1964 awansowała do klasy A – wojewódzkiej.

Założył i trenował drużynę siatkarską dziewcząt, która była nie tylko chlubą szkoły, ale także całej Sieniawy. Jako trener MKS-u Sieniawa w piłce siatkowej kobiet wraz z drużyną awansował do III ligi. Niestety brak odpowiedniej bazy sportowej do rozgrywania meczy ligowych, pomimo uzyskanego awansu nie pozwolił zespołowi z Sieniawy na udział w tych rozgrywkach.

Dlatego też z myślą o siatkarkach zrodził się w duszy ich trenera pomysł, jak na owe czasy szalony, ale jak się później okazało realny: zbudowania w Sieniawie – małym, prowincjonalnym miasteczku pełnowymiarowej hali sportowej.

 

Akt nadania

W 1981 r. wraz z innymi działaczami sportowymi i samorządowymi powołał Społeczny Komitet Budowy Hali Sportowej zostając jego Przewodniczącym. Pierwszy etap budowy hali – czyli przygotowanie dokumentacji, sprawy terenowo-prawne, uzyskanie pozwolenia na budowę – trwał prawie dwa lata. Dzięki zaangażowaniu miejscowej społeczności, sprzedaży cegiełek i wsparciu z budżetu państwa, województwa i gminy, w roku szkolnym 1984/85 rozpoczęto budowę pełnowymiarowej hali sportowej. W realizację tego przedsięwzięcia zaangażowały się miejscowe zakłady pracy, mieszkańcy Sieniawszczyzny i młodzież szkolna. Jednak głównym motorem napędowym tego przedsięwzięcia był Dariusz Michalski, który był przy jej budowie od pierwszego wbicia łopaty do wkręcenia ostatniej śrubki.

 

Hala sportowa została oddana do użytku 2 lutego 1992 roku. Dzień ten był dużym wydarzeniem nie tylko dla sportowców, ale także dla całego miasteczka. Takiej hali sportowej w tamtym okresie mogły Sieniawie pozazdrościć inne znacznie większe miasta, w tym okresie na terenie województwa przemyskiego pełnowymiarową halę sportową posiadały jedynie miasta Przemyśl i Jarosław. W hali tej do dzisiaj rozgrywane są różnego rodzaju mecze ligowe oraz turnieje sportowe, m.in. Memoriał im. Dariusza Michalskiego w Piłce Siatkowej mężczyzn.

Dariusz Michalski - wspominany przez wielu jako bardzo surowy, ale wspaniały nauczyciel z wielką pasją wykonujący swój zawód. Jako nauczyciel wychowania fizycznego i trener poświęcił swoje życie dla sportu i w tym zawodzie osiągnął bardzo wiele. Niestety ciężka choroba spowodowała, że odszedł od nas zbyt szybko, w wieku 57 lat. Zmarł 7 października 1999 roku. Został pochowany na sieniawskim cmentarzu.

 

Dodatkowe informacje:

 

 

JAN SKALSKI

Rada Miejska w Sieniawie nadała tytuł Honorowego Obywatela Miasta i Gminy Sieniawa Janowi Skalskiemu Uchwałą nr VII/68/19 z dnia 20 lipca 2019 r. jako wyraz najwyższego wyróżnienia i uznania.

Jan Skalski

Jan Skalski urodził się 18 maja 1949 r. w Wylewie, syn Józefa i Heleny. Jest absolwentem Technikum Ekonomicznego w Jarosławiu i Akademii Rolniczej im. Hugona Kołłątaja w Krakowie, gdzie uzyskał tytuł magistra inżyniera na Wydziale Obrotu Surowcami i Produktami Rolniczymi (1988-1994). W 1975 r. uzyskał Upewnienia lustracyjne Centralnego Związku Spółdzielni Rolniczych „Samopomoc Chłopska” w Warszawie, natomiast w 1984 r. tytuł dyplomowanego biegłego księgowego. W 2002 r. złożył egzamin dla kandydatów na członków rad nadzorczych spółek Skarbu Państwa, potwierdzony dyplomem Ministra Skarbu Państwa. W 2006 r. na Wydziale Ekonomii Uniwersytetu Rzeszowskiego ukończył kurs pedagogiczny. Od sierpnia 1968 r. jest członkiem Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Sieniawie.

 

Jan Skalski pracę zawodową rozpoczął w 1968 w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Sieniawie, gdzie do 1975 r. był referentem finansowym i kierownikiem skupu. W latach 1975 – 1990 był lustratorem w Centralnym Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Warszawie, natomiast od 1990 r. do 2019 r. pełnił funkcję prezesa zarządu w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Sieniawie.

W latach 1994 – 1998 radny Miasta i Gminy Sieniawa, 1995 – 2003 członek rady nadzorczej Krajowego Związku Rewizyjnego Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Warszawie, od 1984 r. członek Stowarzyszenia Księgowych w Polsce, 2006 – 2010 radny Rady Powiatu Przeworskiego, w latach 2008 – 2019 przewodniczący rady nadzorczej Spółdzielczej Grupy Zakupowej „Samopomoc” w Przeworsku, w latach 2017 – 2019 przewodniczący rady franczyzowej Lewiatan Podkarpacie, od 1970 roku członek ZSL, a potem PSL.

Jan Skalski przez 51 lat związany był z Gminną Spółdzielnią „Samopomoc Chłopska” w Sieniawie, w tym przez 30 lat był prezesem zarządu. W tym okresie przystosował spółdzielnię do dynamicznie zmieniającej się gospodarki rynkowej, dając pracę i kształcąc jednocześnie liczną grupę spółdzielców. Dzięki jego staraniom poprawiono elewacje zewnętrzne budynków i krycia dachowe, wymieniono wyposażenie, zakupując wagi elektroniczne i komputery. W sklepach postawiono na produkty na świeże – owoce, warzywa, mięso, wędliny oraz pieczywo. Przeszkoleni zostali wszyscy pracownicy w zakresie obsługi. Tradycyjną formę sprzedaży przekształcono w samoobsługową pod szyldem Lewiatana. Spółdzielnia zdobyła w ten sposób towary marki Lewiatan, promocję sprzedaży, reklamę w radiu i telewizji. Spółdzielnia pod prezesurą Jana Skalskiego zorganizowała wiele promocji przeznaczając dla swoich klientów rowery, hulajnogi i ponad 400 pozycji z towarami marek własnych. Piekarnia zrealizowała dwa programy unijne w ramach których zakupiono nowoczesne maszyny i przy tym wprowadzono do produkcji pieczywo biblijne.

 

Akt nadania

Kiedy w wyniku zmieniających się warunków gospodarczych i politycznych spółdzielczość na terenie gminy przeżywała trudny okres, on dzięki zaangażowaniu, ofiarnej pracy, umiejętnościom kierowniczym i dobrym decyzjom, uratował ją i doprowadził spółdzielnię do czasów świetności. Swoimi działaniami przysłużył się lokalnej społeczności, a zwłaszcza sporej grupie rolników. Za działalność kulturalno-społeczną spółdzielnia otrzymała ponad 70 dyplomów i wyróżnień. Obecnie dobra marka zakładu to między innymi ogromna zasługa Jana Skalskiego, a jej dorobek materialny i społeczny jest dla wszystkich mieszkańców Sieniawszczyzny powodem do dumy. Jan Skalski odszedł na emeryturę pozostawiając spółdzielnię w dobrej kondycji. Zakład zatrudnia 90 osób i jest jednym z większych na terenie Miasta i Gminy Sieniawa oraz Gminy Tryńcza, Adamówka czy Stary Dzików – gdzie ma swoje placówki.

 

Prezes Jan Skalski od wielu lat aktywnie działał na rzecz środowiska, włączając się w bardzo liczne inicjatywy, bowiem sprawy lokalne zawsze były bliskie jego sercu. Działał w komitetach społecznych – m.in. komitecie budowy wodociągów w pierwszych latach powstania samorządu. Nigdy nie odmawiał nawet najmniejszych form pomocy. Aktywnie włączał się we wszystkie ważne uroczystości miasta i gminy, wspierał finansowo różne przedsięwzięcia, np. Dni Sieniawy, dożynki, wspierał Klub Sportowy Sokół Sieniawa, koła gospodyń wiejskich, ochotnicze straże pożarne i szkoły.

Zdobyte medale, tytuły i odznaczenia:

  • 1982 Odznaka Zasłużonego Działacza Ruchu Spółdzielczego
  • 1984 Odznaka Zasłużony Pracownik Handlu i Usług
  • 1985 Brązowy Krzyż Zasługi
  • 1987 Odznaka „Za zasługi dla Województwa Przemyskiego”
  • 1999 Odznaka Zasłużonego dla Spółdzielczości „Samopomoc Chłopska”
  • 2002 Srebrny Krzyż Zasługi
  • 2011 Honorowy tytuł Samorządowiec – Spółdzielca za rozwój samorządu spółdzielczego w 2010 r.
  • 2011 Medal im. Wincentego Witosa
  • 2012 Medal Prekursora Spółdzielczości Polskiej Stanisława Staszica
  • 2012 Honorowy tytuł Prymus 2012 za wzorowe kierowanie spółdzielnią i stałe podnoszenie jakości oferowania usług
  • 2013 Złoty medal za wieloletnią służbę
  • 2014 Supermarket Lewiatan w Sieniawie otrzymał tytuł Lidera Regionu, przyznawany dla wyróżniających się sklepów Polskiej Sieci Handlowej Lewiatan
  • 2015 Nadanie Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Sieniawie odznaki honorowej „Za zasługi dla rozwoju gospodarki Rzeczypospolitej Polskiej”
  • 2017 Placówki Lewiatan zajęły pierwsze miejsce w plebiscycie handlu detalicznego Herosi Polskiej Przedsiębiorczości,
  • 2018 Chleb Mazowiecki został wyróżniony w plebiscycie „Smaczne, bo podkarpackie”

 

JAN ŚLIWA

Rada Miejska w Sieniawie nadała tytuł Honorowego Obywatela Miasta i Gminy Sieniawa Janowi Śliwie Uchwałą nr VII/69/19 z dnia 20 lipca 2019 r. jako wyraz najwyższego wyróżnienia i uznania.

Jan Śliwa

Jan Mieczysław Śliwa urodził się 25 lutego 1952 r. w Wylewie, jest synem Władysława i Zofii. Ukończył Technikum Leśne w Krasiczynie (1966-1971), a następnie studia na Akademii Rolniczej w Krakowie na Wydziale Leśnym Zaocznym (1974-1979) i uzyskał tytuł inżyniera leśnika, a w kolejnych latach (1979-1981) tytuł magistra inżyniera leśnictwa na tej samej uczelni. Wykształcenie uzupełnił kończąc studia podyplomowe w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego – Akademii Rolniczej w Warszawie Wydział Leśny (1985-86) w zakresie produkcyjności lasu oraz kolejne studia na Akademii Rolniczej w Krakowie Wydział Leśny (1995-1996) w zakresie użytkowania lasu i transportu leśnego.

 

Przebieg jego pracy zawodowej: 1.08.1971 – 31.01.1972 praktykant w Nadleśnictwie Sieniawa, 1.02.1972 – 24.04.1972 podleśniczy Leśnictwa Witoldówka, 1.05.1974 – 31.12.1975 podleśniczy Leśnictwa Głażyna, 1.01.1976 – 30.11.1980 leśniczy Lasów Niepaństwowych Obwód nr 39 Sieniawa, 1.12.1980 – 31.05.1984 nadleśniczy terenowy Nadleśnictwa Sieniawa, 1.06.1984 – 31.05.2002 zastępca nadleśniczego Nadleśnictwa Sieniawa, 1.06.2002 – 27.12.2018 r. nadleśniczy Nadleśnictwa Sieniawa. Tutaj zakończył pracę zawodową odchodząc na emeryturę.

Akt nadania

Nadleśniczy Jan Mieczysław Śliwa praktycznie całe swoje zawodowe życie związał z ziemią sieniawską, gdzie się urodził i wychował. Kierując ważną jednostką od wielu lat aktywnie działał na rzecz środowiska włączając się w inicjatywy lokalne, działał w komitetach społecznych, zawsze bliskie mu były sprawy lokalne. Wspierał finansowo różne ważne dla miasta i gminy przedsięwzięcia, np. Dni Sieniawy, dożynki, wspierał Miejski Klub Sportowy Sokół. Nigdy nie odmówił nikomu najmniejszej formy pomocy. Prawy, uczciwy, pasjonat leśnictwa. Pod jego opieką wykształciło się wiele pokoleń leśników.

 

Zdobyte medale i odznaczenia:

  • 1989 Brązowy Krzyż Zasługi
  • 2003 Kordelas Leśnika Polskiego – Dyrektor Regionalny Lasów Państwowych w Krośnie
  • 2008 Srebrny Medal Zasługi Łowieckiej – Kapituła Odznaczeń PZŁ
  • 2011 Kordelas Leśnika Polskiego – Dyrektor Generalny Lasów Państwowych
  • 2012 Kordelas Myśliwski – Okręgowa Rada Łowiecka w Przemyślu
  • 2017 Złoty Medal za Długoletnią Służbę

 

 

MARIAN CEGLAK

Rada Miejska w Sieniawie nadała pośmiertnie tytuł Honorowego Obywatela Miasta i Gminy Sieniawa druhowi Marianowi Ceglakowi Uchwałą nr XXI/197/21 z dnia 26 stycznia 2021 r. jako wyraz najwyższego wyróżnienia i uznania za szczególny wkład i zaangażowanie w realizację zadań na rzecz ochrony przeciwpożarowej dla dobra społeczeństwa Miasta i Gminy Sieniawa, ofiarną działalność w usuwaniu skutków klęsk żywiołowych i nieustanną gotowość do niesienia pomocy w przypadku różnego rodzaju zagrożeń.

Marian Ceglak urodził się 19 lutego 1956 roku w Sieniawie. Syn Franciszka i Eufrozyny. Przez wiele lat pracował w Zakładzie Gospodarki Komunalnej w Sieniawie jako kierowca, dowożąc do szkół najmłodszych mieszkańców gminy.

 

Marian Ceglak

Śp. druh Marian Ceglak praktycznie całe swoje zawodowe życie związał z Sieniawszczyzną, gdzie się urodził, ale i wychował. Podczas swojej długoletniej działalności zarówno dla straży pożarnej, jak i dla mieszkańców miasta i gminy Sieniawa, zaznaczył w sposób istotny swoją obecność, dając przykład współdziałania w obszarze działalności społecznej. Śp. druh był przede wszystkim strażakiem ochotnikiem przez 50 lat, w szeregi tej formacji wstąpił w 1969 roku. Od tamtej pory całkowicie poświęcił się swojemu powołaniu, pięknej służbie, jaką jest ochotnicza straż pożarna. Pełnił funkcję naczelnika OSP w Sieniawie w latach 1981-1988, wiceprezesa OSP w latach 1999-2011 oraz prezesa OSP od 2016 r. W latach 1984-1998 zasiadał w Zarządzie OSP województwa przemyskiego. Od 1998 roku był również członkiem prezydium Zarządu Oddziału Powiatowego ZOSP RP.

 

Nieprzerwanie od 1986 roku, tj. ponad 33 lata, pełnił funkcję Komendanta Zarządu Oddziału Miejsko-Gminnego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych Rzeczypospolitej Polskiej w Sieniawie. Społecznie pełnił także funkcję kierowcy OSP w jednostce działającej w KSRG. Jednostka z Sieniawy znajdująca się w Krajowym Systemie Ratowniczo-Gaśniczym zawsze zajmowała wysokie miejsca w statystyce wyjazdów jednostek KSRG OSP na Podkarpaciu. To tylko dowód na to, że śp. druh Marian Ceglak był zawsze tam, gdzie rozgrywały się ludzkie dramaty, nieszczęścia, kłopoty. Zawsze w pierwszym szeregu i zawsze wyciągał swoją pomocną dłoń. Był również tam, gdzie trwały chwile radosne, świąteczne. Wieloletnia służba na niwie ochotniczego pożarnictwa cechowała się dużym osobistym zaangażowaniem i oddaniem. Zdobył szacunek i sympatię kolegów swoją niezłomną postawą w czasie akcji ratunkowych oraz niegasnącym poczuciem humoru.

Druh czynnie uczestniczył w setkach akcji likwidacji pożarów, miejscowych zagrożeniach, takich jak wichury, podtopienia, powodzie, które nawiedzały naszą gminę. W 2010 r. gdy gmina oraz województwo podkarpackie w okresie niespełna czterech miesięcy trzykrotnie zmagała się z powodzią, brał udział w walce z groźnym żywiołem, nie szczędząc sił i zdrowia. W tych ciężkich chwilach był dla młodych, często niedoświadczonych druhów, niedoścignionym wzorem do naśladowania. Uczestniczył w akcjach powodziowych na terenie województwa podkarpackiego m.in. w Gorzycach, Sandomierzu czy Tarnobrzegu. Na terenie gminy Sieniawa koordynował wówczas i zarządzał działaniami przeciwpowodziowymi w 8 wsiach. Dał się poznać jako znakomity organizator, wzorowy strażak i wychowawca wielu pokoleń młodych strażaków.

 

Akt nadania

W swojej społecznej działalności w ochronie przeciwpożarowej doprowadził do wysokiego poziomu gotowość bojową jednostki. Zadbał o nowoczesny sprzęt i o wysoki poziom pracy strażaków, a co za tym idzie, jeszcze skuteczniejsze działania, które pozwoliły włączyć OSP do KSRG w 2005 roku. To dzięki jego determinacji i sile perswazji ochotnicza straż pożarna nie tylko w Sieniawie, ale w całej naszej gminie rozwijała się znakomicie, co zresztą było podkreślane na naradach OSP różnego szczebla i wymieniane jako jego osobiste, wybitne osiągnięcia. Dzięki właśnie staraniom druha, w Sieniawie wybudowano nowoczesną remizę OSP o wartości ok. 2 mln zł i oddano do użytku w 2016 roku. Powierzchnia użytkowa budynku to 650 m2, zaplecze sanitarne, szatnia, kuchnia, sala wykładowa, sala tradycji, 4 boksy garażowe, magazyn przeciwpowodziowy, magazyn Obrony Cywilnej oraz sala dla Stowarzyszenia „Aktywni w Sieniawie”.

 

Jednostka OSP pozyskała samochody pożarnicze między innymi Tatrę w 2004 r. przekazaną przez PSP w Sanoku, UAZ w 2005 r. pozyskany nieodpłatnie od Komendy Wojewódzkiej Policji w Rzeszowie, nowe samochody Ford Transit 2005 r., średni samochód Volvo 2010 r. zakupiony przy współpracy z Urzędem Miasta i Gminy w Sieniawie, Stater 4x4 służący do prowadzenia działań w trudnym terenie między innymi w lasach i na nieużytkach rolnych.

Za wieloletnią działalność jednostka została odznaczona sztandarem i Złotym Znakiem Związku gdzie wiele starań, wysiłku i własnego czasu druh poświęcił na zorganizowanie funduszy.

Społecznie śp. druh Marian Ceglak włączał się w życie publiczne pomagając w organizacji m.in. obchodów Święta Flagi i Narodowego Święta Trzeciego Maja, Narodowego Święta Niepodległości, dnia strażaka, dożynek gminnych i powiatowych, czy Dni Sieniawy. Wraz z Zarządem Miejsko-Gminnym ZOSP RP i Burmistrzem Miasta i Gminy Sieniawa organizował coroczne zawody sportowo-pożarnicze dla jednostek z terenu gminy Sieniawa oraz współorganizował zawody powiatowe wraz z Zarządem Oddziału Powiatowego ZOSP i Państwową Strażą Pożarną w Przeworsku. Pełnił również funkcję radnego Rady Miejskiej w Sieniawie w kadencji w 2002-2006 i 2010-2014. Jako radny przyczynił się do rozbudowy i unowocześnienia bazy sprzętowej OSP na terenie gminy oraz wspierał działania, mające na celu poprawę bezpieczeństwa mieszkańców.

„Bogu na chwałę, ludziom na ratunek” – to słowa, które są bliskie sercu każdemu strażaka. To są również słowa, którymi przez lata kierował się śp. Marian Ceglak. Był człowiekiem wiernym mundurowi, służbie i mieszkańcom. Miłość do pożarnictwa przelał na czterech synów, którzy dziś kontynuują dzieło swojego ojca, służąc w jednostce OSP KSRG Sieniawa. Jeden z synów – Eryk Ceglak, został wybrany na nowego komendanta miejsko-gminnego ZOSP RP.

Za swoją działalność i poświęcenie na rzecz straży oraz pracę społeczną, został uhonorowany wieloma odznaczeniami resortowymi, pożarniczymi i państwowymi. Wśród nich:

  • 1984 r. Wzorowy Strażak
  • 1984 r. Brązowy Medal za Zasługi dla Pożarnictwa
  • 1987 r. Srebrny Medal za Zasługi dla Pożarnictwa
  • 1998 r. Złoty Medal za Zasługi dla Pożarnictwa
  • 2005 r. Złoty Znak Związku – najwyższe odznaczenie w działalności ZOSP RP
  • 2014 r. Brązowy Krzyż Zasługi
  • 2015 r. Medal Honorowy im. Bolesława Chomicza
  • 2019 r. Srebrny Krzyż Zasługi

 

FRANCISZEK WOŚ

Rada Miejska w Sieniawie nadała tytuł Honorowego Obywatela Miasta i Gminy Sieniawa Franciszkowi Wosiowi Uchwałą nr XLII/337/2023 z dnia 16 lutego 2023 roku jako wyraz najwyższego wyróżnienia i uznania.

Franciszek Woś

Franciszek Woś urodził się 6 września 1949 w Wylewie. To polityk, samorządowiec, wieloletni burmistrz gminy Sieniawa i były wicewojewoda podkarpacki.

Ukończył studia na Wydziale Ekonomiki Rolnictwa Akademii Rolniczej w Krakowie. Od 1968 r. pracował w okręgowych spółdzielniach mleczarskich, od 1970 r. jako kierownik produkcji i od 1974 jako wicedyrektor OSM w Przeworsku. Przez rok zajmował stanowisko dyrektora zakładu mleczarskiego w Radymnie. Od 1981 r. był przez sześć lat naczelnikiem, a następnie przez osiem lat burmistrzem Gminy Sieniawa (lata 1990 – 1998). Pod koniec lat 90. kierował rzeszowskim aeroklubem, później pracował jako dyrektor biura poselskiego. Był działaczem Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego i Polskiego Stronnictwa Ludowego, następnie przeszedł do Partii Ludowo-Demokratycznej. Od 2004 do 2005 roku sprawował funkcję II wicewojewody podkarpackiego. W 2005 r. jako członek Stronnictwa Gospodarczego kandydował do Sejmu z listy SLD. Został później wicedyrektorem szpitala powiatowego w Przeworsku.

Franciszek Woś urodził się i wychował na ziemi sieniawskiej. Tutaj aktywnie działał na rzecz środowiska włączając się w inicjatywy lokalne. Jego staraniem podjęto wiele cennych działań i wykonano mnóstwo kluczowych inwestycji, które posłużyły dobru lokalnej społeczności. Największe zasługi, które przyczyniły się do poprawy warunków bytowych mieszkańców i podniesienia poziomu ich życia, to z pewnością zgazyfikowanie całej Sieniawy i znacznej części sołectw w gminie. Jego staraniem wybudowano także sieć wodociągową, stację uzdatniania wody i pierwszą oczyszczalnię ścieków.

Ogromny sukces pana Franciszka Wosia to powstanie Spółdzielni Mieszkaniowej w Sieniawie, co było ewenementem w tamtych czasach. Spółdzielnie istniały wówczas w większych miastach, np. Rzeszowie, Łańcucie czy Jarosławiu. Trzeba było ogromnych starań, zaangażowania, uruchomienia wszelkich kontaktów, by osiągnąć taki cel. Prężnie rozwijało się budownictwo mieszkaniowe, zbrojono tereny choćby pod budownictwo na osiedlu domków jednorodzinnych.

Akt nadania

Oprócz znakomitej realizacji zadań gospodarczych koncentrował wysiłki na zapewnieniu prawidłowego funkcjonowania wszystkich podmiotów zawiązanych z życiem społeczno-gospodarczym miasta i gminy. Szczególną opieką otoczył gminne jednostki osp, starając się zapewnić strażakom niezbędne wyposażenie w sprzęt strażacki oraz mundury galowe i bojowe. Jego staraniem sfinansowano zakup sztandaru dla Miejsko-Gminnej OSP.

Franciszek Woś wspierał szkoły i koła gospodyń wiejskich. Pomagał placówkom niepodlegającym Radzie Miasta i Gminy, lecz których działalność bezpośrednio dotyczyła mieszkańców gminy, jak chociażby udzielając pomocy dla Ośrodka Zdrowia przy zakupie sprzętu, w remontach czy wyposażeniu. Wspierał w działalności statutowej Koło Rencistów i Emerytów, miejscowe parafie czy instytucje zajmujące się pomocą dzieciom niepełnosprawnych i ludziom ubogim. Warte podkreślenia jest, że wszystko to działo się w czasach, kiedy było bardzo trudno o jakiekolwiek pieniądze. Franciszek Woś dokładał jednak osobistych starań, by je zdobyć.

Jego zasługi mają miejsce także na niwie sportowej. Z wielkim zapałem wspierał sieniawski sport, szczególnie drużynę piłki nożnej. Wiele serca włożył w kontynuację rozpoczętej już budowy hali sportowej.

Za swoją działalność został uhonorowany Brązowym Krzyżem Zasługi.

Relacja z XLII sesji, podczas której Rada Miejska w Sieniawie przyznała tytuł Honorowego Obywatela Miasta i Gminy Sieniawa Franciszkowi Wosiowi.